Ik ben er bijna zeker van, dat de Catalaanse zanger en acteur hier bij ons nauwelijks bekend is en dat is best wel jammer, want de man weet verdomd goed hoe hij een knappe song ineen moet draaien. Zelf zag ik hem een paar keer live aan het werk en ik moet zeggen dat dat telkens wel fijne momenten waren, mede omdat er een soort exotisch tintje aan zat: als ongeveer enige niet-Catalaan tussen het publiek staan en tonen dat je van de muziek geniet, al versta je niet eens een kwart van wat er om je heen wordt gezegd -of beter “gerateld”, van Catalanen zijn niet meteen de traagste praters, die je kunt tegenkomen.

Hoe dan ook: Masdéu heeft een nieuwe plaat uit en ik ben wàt blij dat die, dankzij de fijne samenwerking tussen label Satelite K en distributeur Xango Music, ook bij ons vlot verkrijgbaar is gemaakt. Voor hij, dik tien jaar geleden, met zijn eerste soloplaat, “Casa Murada” de wereld ging veroveren, was Masdéu al bijna twintig jaar het gezicht van de band Whyskin’s, waarmee hij negen platen maakte en ruim zevenhonderd live-concerten speelde, over heel Spanje, maar ook in Argentinië en Uruguay. Overigens verscheen er, naar aanleiding van de vijfentwintigste verjaardag van die band, een plaat waarop Masdéu een aantal nummers van Whyskin’s herwerkt en in veel naaktere vorm heropneemt, wat vaak tot heel intense momenten leidt en waarmee aangegeven wordt hoe sterk die bende destijds wel was.

Qua “bende”, moet Masdéu redelijk uitzonderlijk zijn: de muzikanten op deze nieuwe plaat zijn, één of andere uitzondering niet te na gesproken, dezelfde als destijds op “Dissabte”, die toch ook al acht jaar oud is en dat is er aan te horen: deze band voelt als vanzelf aan, waar het met een nummer heen moet en heeft geen enkele moeite om de signatuur-pop van Masdéu keer op keer te vertalen. De gitaren klinken rinkelend als bij de Byrds, de stemmen vinden moeiteloos de gepaste harmonieën en de teneur van de hele plaat is die van “less is more”. Dat uit zich overigens ook in de korte speelduur van de CD: 28 minuten voor 8 songs en dat is iets waar ondergetekende vaak blij mee is: beter een korte plaat met alleen maar topnummers, dan eentje van een uur, waarop de helft vulling staat.

Wellicht ontbreekt het u aan de nodige tijd om de hele plaat on line te gaan beluisteren, maar dan kan ik u bij deze opener “Seré Serè” aanbevelen en het onvervalste topnummer “No En Tens Prou” dat, zo mocht ik zelf ervaren, in Catalonië de status van meezinger bereikt heeft. Meer dan degelijk ingespeeld, vol overtuiging en goed gezongen, vlot in het oor liggende popmuziek in een taal die toch lichtjes exotisch klinkt: is er meer nodig om hier mee uit te pakken bij de vrienden? Ik dacht het niet, temeer omdat dit ook, puur objectief gezien, een prima plaatje is, dat ideaal is om kennis te maken met deze ancien van de Catalaanse scene.

(Dani Heyvaert)